Grand Canyon

We hebben besloten om in de Canyon twee dingen te doen. Het eerste onderdeel staat voor de middag van de tweede dag gepland. Een stuk van de Rim Walk lopen. Dat is wederom een wandeling langs de afgronden die langs enkele uitzichtpunten loopt. In de ochtend wassen we onze kleren. Er was (zeker bij Noud) weinig wat nog echt schoon was. Bij het ophalen van de was loopt Taco langs twee hertjes. Deze stonden helemaal dicht bij. Super leuk! Nu lijkt de Grand Canyon dus een oase van rust en natuur. Dat is niet helemaal waar. De south rim waar  wij ons dus bevinden is een zeer gestroomlijnde commerciële trekpleister, waarbij the national park service haar best doet om de natuurlijke omgeving probeert te accentueren. Het lukt redelijk goed, maar je ontkomt er niet aan dat de shuttle bus service haltes soms lijken op de wachtrij  van een attractie van de Efteling en er een stuk meer rangers op de campground te vinden zijn dan in eerdere parken. Maar ach, wat geeft het. We zijn bij één van de wereldwonderen en dat laten we op ons inwerken tijdens de rimwalk. We moeten toch erkennen dat de machtige uitzichten toch een beetje normaal beginnen te worden. Zo ook met dit uitzicht. Taco probeert dit op te vangen door zich tegoed te doen aan de geologische informatie langs het pad. Best interessant. Misschien is aardrijkskundedocent ook wel wat! Linda houdt zich bezig met de camera en omstebeurt duwen we Noud in de kinderwagen.

Na een nieuwe barbecue en een kampvuur worden we ’s ochtends een aantal keer wakker door de regen. Vanaf zes uur regent het nonstop. Gelukkig slaapt Noud uit en klaart het rond half negen op. We willen vandaag een stuk van de Bright Angels Trail lopen. Eén van de drie paden die de canyon in loopt. We gaan hem niet helemaal lopen. Het wordt al afgeraden om het überhaubt in één dag te doen, laat staan met een kind op je rug. Maar vanwege de regen gaan we het eerst aankijken. We rijden naar de informatiedesk van de camping en vragen naar de weersvoorspellingen. Een halve autist wijst naar rechts waar het informatiebord hangt. Ik probeer nog uit te leggen dat zo’n summiere beschrijving van het weer niet voldoende is voor ons, maar ik krijg de beste man niet zover om “google weer” te openen. We wagen het er dus maar op. En het pakt goed uit. Het trekt mooi open en met een graad of 27 is de toch te doen. We willen naar het eerste rusthuisje lopen. Dat bevindt zich… km vanaf boven. Na een uur lopen wordt Noud wakker en met de wetenschap dat het een aardig steile klim naar boven wordt, besluiten we vlak voor het rustpunt terug te gaan lopen. En dat is best heftig! Het zweet klotst onder je oksels vandaan. We wisselen de draagzak af om het elkaar gemakkelijker te maken. De mensen om ons heen, wensen ons succes met de loop en lachen naar Noud. Ook krijgt Linda nog een opmerking: “First you Carry him 9 months in your stummage and then you Carry him on your bag”. Noud heeft het uitermate naar zijn zin overigens. Hij ziet veel mensen voorbij komen. Of hij een nieuw trekje heeft of dat hij de mensen nadoet, weten we niet, maar hij zat constant met zijn lippen bewegingen te maken als in “wat is het zwaar he” ofwel “pffffuhhh”. De tocht naar boven neemt ook ongeveer een uur in beslag. Na het bijvullen van onze waterbalans halen we een pizza en doen ons tegoed aan een pilsje! Dit soort tochten zijn toch meer aan ons besteed dan een verhard asfaltpad. De middag wordt verder besteed aan het schrijven van een blog, het lezen van een boek en een middagdutje voor Noud. We gaan op tijd slapen, omdat we morgen de hoop hebben om in één keer naar Joshua Tree te rijden (6 uur).