Page / Lake Powell

Uitgeslapen staan we op noodgedwongen op tijd op. Noud vond het om 7 uur wel welletjes en keek ons lachend aan vanuit de rand van zijn bedje. We drinken koffie, ontbijten en sluiten de deuren van de RV. Ook plakken we de koelkast en vriezer weer vast met ducktape. Dat hebben we nog niet eerder geschreven, maar al vier keer vloog onze hele biervoorraad de camper door na het nemen van een iets te scherpe bocht met een iets te hoge snelheid (jullie snappen natuurlijk dat Taco dan reedt J). Hier hebben we van geleerd. We nemen de bochten nog steeds lekker wild, maar zorgen nu voor een extra slot op de deur (een tip dus voor toekomstige reizigers in een camper!). We touren verder door het wild west landschap richting het westen. Onze volgende stop is Page bij het Lake Powell. Ook dit blijkt een nationaal park. Onze full hookup plaats op de camping ligt in het park en dat merken we meteen. De campings in de nationale parken of op een andere wijze natuurgebieden die gelieerd zijn aan een overheidsinstantie zijn altijd een stuk beter. Het verschil met andere parken is alleen dat we hier volledige fullhookup hebben en we wifi hebben. We kunnen dus onze blog uploaden. Eenmaal aangesloten gaan we eerst de douche ontstoppen. Voor de tweede keer deze vakantie loopt het water er niet weg. Wat een onkunde voor zo’n nieuwe camper. Maar goed, met de zojuist gekochte ontstopper loopt het water zo weg en kunnen we dus de komende dagen in de Grand Canyon douchen in onze eigen camper.

Omdat de klok een uur terug gaat, hebben we de tijd om even te chillen in de camper. In de camper inderdaad. We krijgen namelijk, helaas, met onze eerste bui te maken. Noud besluit om gedurende de bui een slaapje te gaan doen. Zijn bed staat op ons bed en met een extra laken maken we een slaapkamertje voor hem. Gelukkig duurt de bui niet langer dan 45 minuten. ‘S Middags nemen we een duik in het  meer. Overheerlijk! En we besluiten de dag met wederom een barbecue en een kampvuur.

De dag erna hebben we de upper Antelope Canyon trip geboekt. Elk reisboekje staat er vol van. Het schijnt fantastisch te zijn. De upper canyon blijkt van verhalen beter begaanbaar en dus pakken we de draagzak in voor Noud als Noud na een ochtendzwempartij zijn slaapje aan het doen is. Daar aangekomen blijken we (verrassend J ) ietwat aan de late kant. We krijgen wat snauwen van de plaatselijke Indianen, maar uiteindelijk zitten we in een 4x4 die ons naar de canyon brengt. De tas die we van te voren goed ingepakt hadden, bleken we niet mee te mogen nemen. Sjonge jonge! Die indianen kunnen we wel schieten. Achteraf snappen we het wel en is het niet heel erg. De tocht zelf is voor ons echte Hollanders aan de prijzige kant te noemen. Voor een krappe 1,5 uur (inclusief twee keer een kwartier rijden) wordt je in een groepje van zes door de Canyon geloodst. Er is veel volk die beide kanten opgaat. Een simpel rekensommetje leert dat dit een goudcanyon is. Onze gids vertelt vanaf welke posities je de mooiste foto’s kan maken. Hij houdt mensen van tegengestelde richting tegen en dus krijg je wel prachtige plaatjes. Theo zou het ongetwijfeld een paradijs hebben gevonden. Linda ging, met haar nieuwste kennis uit haar fotocursusboek, ook lekker aan de slag. Fototoestel op stand P en de WB op bewolkt. Kiekje hier, kiekje daar. En de verhalen uit de boekjes kloppen. De lichtinval is echt bijzonder en de foto’s hopelijk prachtig.

Na onze trip eten we voor de eerste keer Mc Donald’s. Noud krijgt een paar hapjes van de dubbele quaterpounder  (althans van het vlees) en vervolgens vervolgen we onze weg naar de Grand Canyon. Zo’n tweeënhalf uur later bereiken we de South Rim van de Canyon. Onderweg het park in moeten we nog even in de ankers voor een aantal hertjes dat de weg over wilt steken. Noud kijkt zijn ogen uit en wijst alsmaar naar de beesten om aan te geven dat hij er naar toe wilt. Dat gaat natuurlijk niet. Eenmaal op de campground installeren we de camper. Dat wil zeggen, we proberen de camper met behulp van de levelers recht te zetten. Dat lukt redelijk goed en we ontspannen nog even in de zon.