De vlucht

Voordat we überhaupt de lucht ingingen, waren de zenuwen al immens! Wat een gedoe met de tickets op de heenreis. Meerdere telefoontjes resulteerden uiteindelijk, twee dagen voor vertrek, in een stoel voor Noud. De stoel die we allang betaald hadden en waarvan diverse medewerkers van Thomas Cook Airlines zeiden dat we deze ook hadden. Taco had echter ontdekt dat dit niet het geval is. Enfin, dat is gebeurd en we konden onze reis beginnen met een tocht langs vier luchthavens en drie vliegtuigen. Een tocht die uiteindelijk, van deur tot deur 27 uur zou duren. Maar daar laten we ons niet door uit het veld slaan. Noud sliep amper in het vliegtuig, vermaakte zich door aan de haren van de mevrouw voor hem te trekken en tegen de stoel van zijn voorganger te trappen (ps. Eigen schuld. Dan had die knakker maar niet zijn stoel al voor het opstijgen naar achter moeten zetten).

Nog even terug naar Schiphol waar we incheckte voor onze eerste vlucht naar Frankfurt. Er klopte iets niet, want er stonden maar twee personen geregistreerd. Maar na navragen snapte de mevrouw het. Er was een extra boeking voor Noud. Mooi, we hebben drie stoelen. Het autostoeltje… geen probleem als die meegaat, want, zo verzekerde ik de mevrouw aan de balie: hij is aircraft proof. De douane. Man man man. Wat een gedoe met een fotocamera, laptop, een go pro achtige camera, twee rugzakken, twee vesten, eten voor Noud, flesje voor Noud, een buggy en een autostoel. Nadat we ons weer bepakt hadden, wandelden we langs de gate en begon Noud aan zijn ochtenddutje om uiteindelijk wakker te worden vlak voordat we de lucht in gingen. Met een kind (en kinderwagen) is het trouwens makkelijk boarden: overal voorrang!

Na de eerste kort vlucht van ongeveer een uur kwamen we aan op Frankfurt. We hadden daar een overstaptijd van ongeveer 2,5 uur. Genoeg zou je zeggen, maar we moesten nog boardingspasses regelen. En aangezien we weer langs een paspoortcontrole moesten én de securitycheck (alles weer uit de tassen…) begon Taco toch af en toe op zijn horloge te kijken. We kwamen vervolgens aan bij de gate van Condor. We werden snel geholpen door een vrouw die aan het begin erg chagrijnig was, maar op een gegeven moment toch opdroogde. In mijn beste steenkolen Engels (ala Van Gaal) leg ik uit dat er iets mis gegaan was bij de booking en dat we echt drie stoelen hadden. Heen en weer geloop naar een supervisor, vloeken tegen het computersysteem en een bijna smekende Taco aan de balie resulteerde uiteindelijk in drie stoelen naast elkaar! Super. En we kregen de boarding passes voor onze derde vlucht: twee stoelen. Maar goed. Na het gedoe dachten we: laat maar hangen, dat regelen we daar wel. We konden in ieder geval naar Amerika met drie stoelen. Maar niet voordat Noud nog even een extra security check was ondergaan.. Want ja, een extra stoel last minute bijboeken is natuurlijk ook wel heel gek. Dus hup, met de dame mee van Condor naar de security. Daar aankomend keken ze ons wel een beetje vreemd aan. Een check bij een baby? Wat moesten ze daar nou weer mee.. Een aai over zijn bol en een Noud die bijna in mama kroop, besloten ze maar alleen de buggy en de autostoel te checken. En dat was natuurlijk prima, hartstikke fijn, konden we eindelijk vliegensvlug naar de gate. Bij het inleveren van onze stroller, bij de mannetjes met gele hesjes, zagen we tot onze opluchting ook onze bagage staan bij het vliegtuig. Mooi, ook dat ging goed. En ook het autostoeltje konden we weer meenemen. Want, het was aircraft proof (wat niemand controleerde). Dan de vlucht. Er waren stoelen over.. en het cabinepersoneel vroeg de twee heren naast ons om ergens anders te zitten, zodat wij wat meer ruimte hadden. Helemaal geweldig. We hadden in één keer vijf stoelen! En daar hebben papa en mama omstebeurt in foetus houding een paar uurtjes een uiltje geknapt. Noud sliep uiteindelijk een uurtje. Niet veel op een vlucht van ruim 10 uur. Maar zoals gezegd, hij vermaakte zich goed met de mevrouw en meneer voor hem. En ook de film Garfield was een succes. Noud heeft de film minimaal drie keer voorbij zien komen. Uiteraard probeerden we hem ook wat beweging te gunnen op onze vijf stoelen.

Seatlle. Onze laatste tussenstop. Hier moesten we vijf uur vertoeven. We werden bij de nog uitgebreidere security check hartelijk begroet met een HI FELLOWS, COME HEEEREEE. Nadat we onze eigen bagage hadden opgehaald bij een band en weer op een nieuwe band hadden gezet, ging onze reis door naar de douane. Met een ingevuld formulier, ESTA verklaring en onze paspoorten in ons hand weer in de rij. Er waren twee douaniers die eruit zagen als een strenge leraar en lerares die de mensen voor ons een mondeling examen afnamen over hun reisbestemming. We bereidden ons voor door zo serieus mogelijk te kijken. Noud trekt zich echter niks aan van al die serieusiteit en lachte zich een slag in de rondte. We mochten bij de mevrouw aan de balie komen. HIIII SWEETIE. Het mondeling examen was een eitje voor ons. Want, mevrouw vergat wat ze aan het doen was en verontschuldigde zichzelf met oohhh I’m sooorry. The baby is too cute. Nadat we onze vingerprints afgegeven hadden, wilde Noud dat natuurlijk ook. Ja hallo. Als papa en mama de handen op dat groene apparaat mogen leggen, dan hij ook! Het gesprek eindigde met een stempel en een hartelijk welcome to the United States of America. Heerlijk dat accent! Een stukje verder mochten we ons bij de zoveelste douanier melden om het immigratiepapiertje in te leveren en ook toen kwam er weer zo’n heerlijke oneliner: You three, your free to go.

Na de douane begaven we ons naar de service desk van Alaska Airlines. Onze derde vliegtuigmaatschappij. Mevrouw snapte natuurlijk helemaal niks van onze booking, maar geen probleem. Amerikaanse gastvrijheid (ik vind het nu al mooi!) zorgde voor drie stoelen business Seats. Top! Lekker veel beenruimte. Na een hamburger werd Noud een beetje moe. Hij viel in slaap in de autostoel die op de buggy stond. We begaven ons naar een rustige plek waar Linda drie stoelen in beslag nam om even te dutten. Papa boog zich over Noud heen en viel ook in slaap. Een half uurtje, een uurtje, ik weet het niet meer. De laatste vlucht kenmerkte zich door een slapende Noud en twee slapende ouders. Met heel veel beenruimte. Lekker man. Nou dat liep gesmeerd.

Het vliegveld van San Francisco viel alles mee. Alle checks hebben we blijkbaar al gehad, want hier gaat het allemaal heel soepel. Paspoort laten zien, bagage halen en naar buiten, 15 minuten in het totaal. Taxi naar het hotel en inchecken maar. Op naar een heerlijke lange nacht, want ja.. Noud moet toch nog wat slaap in halen..