Bryce

De laatste ochtend in Zion zetten we onze wekker (!). Het bleek niet nodig, Noud was al wakker. Maar toch. We wilden rond acht uur onze kleine twee uur durende rit naar Bryce inzetten zodat we zeker zijn van een plekje op één van de campgrounds in het park. We arriveerden rond half elf in het park en er was keuze te over. We kiezen een prachtige plek uit onder de bomen op de Sunset Campground en maken ons klaar om meteen een trail te doen. Met Noud in de kinderwagen lopen we een gedeelte van de Rim Walk. Van Bryce Point tot Inspiration Point. Een grindpad langs een steile afgrond. Een prachtig uitzicht doet ons verlangen naar meer! We willen tussen de woodoos (zo heten de door erosie ontstaande…tja..hoe noem je dat.. woodoos) staan. Na een lunch op de campground zetten we Noud in onze draagrugzak en gaan de Navajo trail lopen. Een loop die door de woodoos gaat. Naar beneden is een eitje, maar eenmaal in het dal, wordt Noud wakker. Hij heeft geen zin meer in de draagzak en geen haar aan zijn hoofd om er nog in te zitten. Hij zet het op een flink huilen. Dat zijn we niet gewend. Dus tillen we hem de rest van het stuk. En daar zagen we ons mannetje weer: lachen naar iedereen en uiteraard volgde de Amerikaanse complimentjes hi smiley, hi cutie, look who is laughing. Maar sjonge jonge… wat was het zwaar om hem naar boven te tillen. Moe maar voldaan kwamen we eindelijk weer boven. En we waren blij. Het was toch een niet te missen trail. We besluiten de dag met wederom een barbecue en een kampvuur. Wat een genot, zo in het bos onder de sterrenhemel.