Zion NP

Bij aankomst in de valley rondom Zion krijgen we een beetje een wintersport gevoel. Leuke chaletjes worden afgewisseld met Amerikaanse general stores en cafés/ restaurants met bijbehorende overdreven reclame borden en verlichting. We checken in op onze camping die net buiten het officiële gedeelte van het park ligt. Hierdoor hebben we wel full-hookup. De plek bevalt ons echter niet. Het is een en al grind en wederom een mager boompje. De camping zelf oogt trouwens wel gezellig. We nemen Noud in ons hand en gaan naar de receptie. Na een hoop gepuzzel werkt onze cutenessfactor weer. We willen een andere plaats met meer schaduw, want anders verbrand onze kleine held levend. We installeren op onze veel grotere plek met flinke bomen en een stuk gras en besluiten na een pilsje het park te bezoeken. We lopen een stukje van de Pa’rus trail. Een geasfalteerd pad wat goed te doen is met de kinderwagen. We stappen echter een halte te vroeg uit de shuttlebus en lopen dus een kleine 20 minuten. Niettemin trekken we onze conclusie. Zion is echt mooi! Mooier dan onze eerder bezochte parken, zo vinden wij. We zetten de barbecue aan en proberen na het eten de blog van Las Vegas up te loaden. Dit lukt helaas niet. Dat internet daar is raar! Via de mobiel werkt het redelijk, met de laptop is het huilen met de pet op. Maar goed, niet getreurd, we zetten het later online.

De dag erna is er regen voorspelt. De whiteboarden in het visitorcenter geven aan heavy rain. Taco baalt flink, want hij wilde graag de Angels Landing trail gaan doen. En mooi weer is dan wel een pre. Wanneer we ’s ochtends wakker worden blijkt het een Piet Paulusma voorspelling te zijn geweest. Het wordt een stralende dag. Om een uur of tien trekken we de sportschoenen aan en begeven ons met de shuttles het park in. Linda gaat met Noud nu de gehele Pa’rus trail lopen. Een tocht van twee uur, zo voorspelde het parkkrantje ons. Niet was minder waar. Inclusief een wandeling terug naar de camping bleek het 50  minuten te bedragen. Een eitje. Noud sliep overigens als een roosje. Er was onderweg geen mens te bekennen. Welgeteld twee fietsers en een aantal eekhoorntjes. Dit maakte de tocht wel erg mooi! Wat een genot in dit natuurwonder. Ondertussen liep Taco de gevreesde Angels Landing. De tocht begon rustig, werd steeds steiler en gaf een machtig uitzicht. Onderweg was Taco in zich zelf aan het denken (bij gebrek aan gezelschap). Hij vond het een raar idee dat een breed scala aan “niet verwachte mensen” werden ingehaald. Veelste dikke Amerikanen, kinderen, mensen in strakke lange spijkerbroeken, vrouwen op slippers, etc. De tocht werd steeds heftige, maar met een beetje doorstappen begon Taco aan zijn lunch: een broodje knakworsten. Na het broodje kwam het laatste stuk. Het gevreesde gedeelte met stalen kettingen. Borden waarschuwen dat er al diverse mensen om het leven zijn gekomen. Met de via ferrata ervaring in de benen begon Taco aan de tocht. Het viel hem op dat er toch een soort natuurlijke selectie had plaatsgevonden. Van de eerder genoemden “niet verwachte mensen” bleven er weinig over. Gedurende de klim naar boven, bleek ik (ik ga even over op de ik-vorm) toch wat verwend. Eerder via ferrata’s met Lin (in Frankrijk, Sardinië) en wat tochten met Dop en Jasper in de herfst gaven een grotere kick, maar het uitzicht bovenaan was niet te vergelijken. Grandioos om de vallei zo voor je te zien. Na wat kiekjes en een uitrustperiode was het tijd voor de tocht naar beneden. Dat gaat een stuk sneller!

Eenmaal beneden en terug op de camping bleken Linda en Noud het dorpje verkend te hebben en een duik te hebben gemaakt in het zwembad. Noud bleek er moe van te zijn en begon aan zijn middagslaapje. Zijn slaapjes in zijn eigen bedje achterin de camper, afgeschermd door een laken en een met ducktape afgeplakt dakraampje doen hem goed. Hij slaapt dan altijd langer dan in zijn autostoel. Linda en Taco nemen het ervan. De babyfoon reikt ver genoeg, zodat we bij het restaurantje aan het einde van de camping kunnen lunchen. Het blijkt zoveel dat het meteen onderdeel van ons diner uitmaakt. De middag vullen we verder door ons onder te dompelen in het beekje wat achter de camping ligt. Het blijkt hetgeen wat overgebleven is van de Virgin River, de almachtige rivier die de canyon heeft doen ontstaan.